Lieve allemaal,
Ongelooflijk dat ik alweer halverwege mijn 'big trip' ben. Aan de ene kant vliegt de tijd en lijken mijn avonturen in Australië al weer een eeuwigheid geleden. Aan de andere kant heb ik ook enorm het gevoel dat ik nog lang niet naar huis ga, mede door alle dingen die nog op de planning staan (en waar ik enorm naar uitkijk). De Tao Philippines Expedition was iets waar ik zo lang naar had uitgekeken en gelukkig maakte deze onvergetelijke trip alle verwachtingen waar.
Alweer twee weken geleden tijdens de briefing de dag voor vertrek, werd me duidelijk dat onze groep een hele jonge was. Later bleek inderdaad (bijna ;-)) niemand ouder dan veertig, geen bejaardenboot dus!
Tao Philippines is een organisatie die avontuurlijke boottrips aanbiedt tussen Coron en El Nido. Deze tocht is ook gewoon per ferry af te leggen in een uur of 6, maar het speciale aan Tao is dat ze over de hele eilandengroep verspreid allerlei camps hebben. Op deze slaapplekken werken ze samen met de locals om zoveel mogelijk de samenleving hier te ondersteunen. Iedereen krijgt ook goed betaald en het geld verdwijnt dus niet in de zakken van Westerse investeerders o.i.d. De tocht leggen zij af in 5 dagen waarbij wordt geslapen op verschillende camps: van super basic tot wat minder basic ;-) en van super remote tot in een klein, traditioneel Filipijns dorpje op een eilandje.
Omdat ik ontzettend veel foto's heb geschoten en de Cambodjaanse WiFi dat niet kan uploaden heb ik me maar even uitgeleefd met collagetjes om zo toch een beeld te kunnen geven van deze onvergetelijke reis.
Elke dag wordt er vanaf aan uur of 9:00 gezeild. Onze boot is een traditionele Filipijnse zeilboot. Op dit moment is het zelfs de enige boot in zijn soort die in Palawan te vinden is. Onderweg wordt er regelmatig gestopt om te snorkelen, zwemmen of kayakken. Of gewoon helemaal niks, want niks moet en alles mag op deze tocht.
Onze slaapplekken zijn bamboe hutjes op het strand. Elke dag wakker worden met de zee recht voor je neus is absoluut geen straf ;-)! De hutjes zijn ontworpen door onze kapitein en zijn, in tegenstelling tot de huizen van de locals, typhoon-proof. Tao leert de locals nu ook zulke huizen bouwen zodat ze beter beschermd zijn in het typhoon seizoen.
De hele dag door krijgen we het meest heerlijke en verse eten voorgeschoteld. Vers gevangen vis wordt 's avonds op een groot vuur bereid en we doen eigenlijk niks anders dan de hele dag al dit lekkers proeven.. Chef Toto legt me graag uit hoe alles bereid wordt, als hij tenminste niet te druk is met 'zijn keuken' aansturen. Deze keuken heeft welgeteld 4 gaspitten en 1m2 werkblad, ik verbaas me er elke keer weer over hoe hij zo veel (en zo lekker) eten kan klaar maken in het hokje.
Elke middag wordt ook de drank uit de koelingen getrokken en maakt de crew gezonde 'pumpkin soup' (rum met ananassap) voor ons. Werkt ook erg sfeerverhogend zullen we maar zeggen..
Op de boottrip vier ik mijn 23e verjaardag. Ik heb dit -niet geheel subtiel- laten vallen in mijn boekings email een aantal maanden geleden en wonderbaarlijk genoeg zijn ze het niet vergeten. We meren de 22e aan op het grootste camp, Tao's Base Camp, en daar wordt wederom de pumpkin soup aangerukt. Er worden drankspellen gespeeld (ik dacht dat ik er als student aardig wat ken, maar de Engelsen overtreffen alles) en twee Noorse expeditiegenoten komen zelfs met verjaardagsslingers, lichtgevende haarbanden en discosieraden op de proppen. 'We wisten niet dat er iemand jarig zou zijn, we hebben altijd dit soort dingen bij ons'. Dit verklaarde ook meteen de 80(!!) liter backpack van 1 van de meiden. Ik kreeg op mijn verjaardag nog een heerlijke massage op het strand kado én kon vanaf de massagetafel van een fenomenale zonsondergang genieten.
Tao bleek zich toch een beetje vergist te hebben, want stiekem dachten ze dat ik de 23e jarig zou zijn. Die ochtend wordt er dan ook een enorm varken levend en wel aan boord gehesen - een verjaardagsfeestmaal. Na lunchtijd wordt iedereen vriendelijk verzocht van boord te gaan als ze het slachten niet willen zien. Zien ja, want horen doe je het toch wel vanaf een kilometer afstand..
Een paar uur later wordt piggy weer de keuken uitgedragen aan een spit en volledig gevild en gevuld met lekkers. Ik begrijp dat werkelijk geen enkel lichaamsdeel wordt verspild en dat geeft toch een beter gevoel. Eenmaal aangekomen op ons laatste kamp, het Avatar kamp, wordt het varken meteen boven het vuur gehangen om uren later opgepeuzeld te worden door alle 23 expeditieleden. En inderdaad, er blijft niks van over ;-).
Na het feestmaal haalt Marthe haar 'Poi's' tevoorschijn. Dat zijn dus die slingers die aan het einde branden die je altijd op die fire shows ziet. Iedereen vindt dat ik nu oud en wijs genoeg ben om het te proberen en na eerst een kindvriendelijke oefensessie zonder vuur moet ik daarna voor het eggie. Het gaat wonderbaarlijk goed en een aantal Engelsen met aardig wat rum achter de kiezen willen het ook proberen zonder kindvriendelijke oefensessie. Je kan zelf bedenken hoe dat afliep (in ieder geval met minder haar op hun hoofd dan voordat ze begonnen... Boys will be boys).
Intussen is het algemeen bekend op de boot dat ik een bucketlist heb gekregen en de 'last men standing' van deze dronken avond eisen dat ik er toch minstens 5 afwerk die avond. 'Bouw je eigen cocktail' was een makkie met alleen rum, bier, ananassap en cola aan boord. Die combi was niet eens zó erg. Na het skinnydippen werd mijn bed naar het strand gesleept voor het 'slapen onder een sterrenhemel' en zo schoot het nog aardig op met de lijst.
De laatste dag is wéér een feestdag: mijn verjaardagstaart, een soort tiramisu, moest namelijk een dagje intrekken. We trekken allemaal ons zwemvest ondersteboven aan als luiers, want 'dat drijft veel makkelijker met een biertje in je hand' en we plonzen in het water voor mijn zwemfeestje. Nieuwe koude biertjes worden per kano aangeleverd en zelfs ijsjes kunnen besteld worden.
Oh, en we hadden de allerleukste hond in de Filipijnen als boothond: Momo. Zie foto onder. Verder zie je hieronder ook de verjaardagsserenade van de kapitein en het varken aan spit..
Ik heb zo ontzettend gelachen, fantastische mensen ontmoet en onvergetelijke dingen meegemaakt op deze trip. Het is moeilijk dat in woorden te beschrijven maar gelukkig heeft de rum mijn geheugen nog niet aangetast..
Na aankomst in El Nido trokken we nog een aantal dagen met elkaar op (vooral rum drinken in de reggae bar dus) en daarna ging iedereen langzaamaan zijn eigen weg. Ik vloog, na een tussenstop in vissersdorpje Port Barton, naar Cambodja. Maar daarover later meer!
El Nido:
Port Barton:
Tot volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten