donderdag 15 oktober 2015

Noosa en Byron Bay

Hierbij schrijf ik alweer mijn laatste verslag van Australië.. Ongelooflijk hoe de tijd voorbij is gevlogen en hoeveel we hebben beleefd in relatief zo'n korte tijd. Vanwege wat gedoe met onze camper en vanwege logistieke onhandigheden besloten we onze camper eerder in te leveren in brisbane. Voordat we in Brisbane aankwamen maakten we nog een stop in surfstadje Noosa.

Klik op 'Lees verder' voor de rest van het verslag




In Noosa bleven we maar twee nachten en achteraf hadden dat er best wat meer mogen zijn. Noosa wordt omringd door een prachtig natuurgebied waar hele mooie trips zijn te maken. Voor ons werd het een dag met wisselvallig weer maar ondanks dat besloten we de coastal walk te doen. We kregen weliswaar een bui op onze kop, maar onderweg spotten we veel mooie surfers en zowaar een groep dolfijnen!





Na deze korte stop was het tijd om onze camper in te leveren en de bus te pakken naar Byron. En man, wat een gezellig dorp is dat! Overladen met hippies, gezellige koffietentjes en fijne winkeltjes. Het doet bijna een beetje 'eurodisney' achtig aan met die soort filmdecor pandjes, maar het was heerlijk me weer een beetje thuis te voelen in een stadje met meer dan 1 hoofdstraat. In Byron daalde onze ondernemingsdrang nog verder richting het vriespunt en dat resulteerde in dagen rondslenteren, koffiebarretjes afgaan, boekjes lezen, uitgaan en dat soort belangrijke dingen. Een zekere must-see was wel de zonsondergang bekijken vanaf de vuurtoren en dus klommen we op een namiddag de heuvel op -met koude biertjes in onze tas, dat dan weer wel. Het uitzicht was prachtig en helemaal de klim waard. Op dag van mijn vertrek deden we 's ochtends nog een kanotocht op zee om dolfijnen, schildpadden en hopelijk walvissen te spotten. En dolfijnen zagen we zeker! Hier zijn ze helemaal niet schuw en zwemmen ze nieuwsgierig rond je kano. Van heel in de verte spotte ik nog een walvis die water omhoog spoot, maar helaas liet hij zich verder niet meer zien. Verder zijn Didi en ik zo'n drie keer omgeslagen met de kano (wij zijn dan ook roeiers, geen peddelende 020-ers, om er maar even een dichtgetikte skadigrap in te gooien), tegenover 0 keer van alle andere groepgenoten. Dat de appetijtelijke gids ons zo afleidde met zijn uiterlijk hielp ook niet echt mee (of wel dus).

















Snapshot van de dolfijnen

Ander knap zeewezen wat ineens opdook

Intussen tik ik dit verslag vanuit een nieuwe bestemming: Maleisisch Borneo! En wat een omschakeling.. Momenteel zit ik in vies grauw Kota Kinabalu en het is maar goed dat ik morgen weer verder vlieg, want anders zag ik mezelf wel rechtsomkeert naar Australië maken.

Mijn aankomst op het vliegveld was wel weer een grappige en deed me weer helemaal beseffen dat ik echt weer in Azië ben. Na een lange, slapeloze vlucht van Australië (via Kuala Lumpur) naar Borneo raapte ik mijn backpack van de bagageband en begon ik een beetje wezenloos alle bagagestickers eraf te trekken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een bewaker opspringen en met vastbesloten tred mijn kant op komen. Ik was letterlijk de enige westerling op het hele vliegveld en ik zag de opluchting gewoon op zijn gezicht: eindelijk weer een naïeve toerist die hij kon imponeren. Zijn hele uniform zat volgespeld met lintjes en badges die zo uit een happymeal leken te komen en al sjorrend aan de keykord om zijn nek kwam hij dichterbij. Ik vermoed dat hij teveel Amerikaanse politieseries heeft gezien met van die "Freeze! FBI! *laat politiebadge zien*" momenten, want hij bleef maar aan het pasje aan zijn keykord rukken, maar die leek niet mee te werken. De beste man stond inmiddels al een halve minuut voor me aan dat pasje te trekken en ik zag de wanhoop op z'n gezicht verschijnen.. Zo had hij zich zijn entree vast niet voorgesteld. Uiteindelijk liet hij het identificatiepasje maar voor wat het was om me met een bloedserieus gezicht op mijn donder te geven omdat ik het in mijn hoofd had gehaald die stickers van m'n backpack te halen, terwijl dat natúúrlijk pas mag als je buiten bent. Voor jullie beeld: de aankomsthal is er zo één met 1 bagageband, 1 douanier en openslaande deuren direct naar de straat, in een aankomsthal van zo'n 100m2. Geen Schiphol taferelen hier. Enfin, ik verborg mijn lachbui waarschijnlijk niet goed genoeg want als straf voor deze grove overtreding wilde hij mijn bagage checken. Gelukkig kwam mijn tas probleemloos door de 'very dangerous r
adioactive scanner' (ja echt) zodat ik vervolgens letterlijk twee meter verderop opnieuw de stickers eraf kon halen en verder mocht.

Ik mis het hartelijke 'hello love/gorgeous/sweety' waarmee je in Australië wordt doodgegooid best een beetje..

Volgende week hopelijk een wat enthousiaster beeld van Borneo in een nieuw verslag!
En trouwens, aan die bucketlist van jullie wordt gewerkt ;-). Zal binnenkort eens een (gecensureerde) update plaatsen.

Liefs Door

Geen opmerkingen:

Een reactie posten